tijdloze.rocks

Kind of Blue is een studioalbum van de Amerikaanse jazzmusicus Miles Davis. De plaat is sinds de opname in 1959 een steady-seller, en wordt officieus de beste jazzplaat van de 20e eeuw genoemd. De muziek is tijdloze cooljazz en heel toegankelijk, en toch muziek-technisch verbluffend.

Kind of Blue werd opgenomen op een drie-sporen tape tijdens twee sessies bij Columbia Records ('30th Street Studio in New York). Op 2 maart werden de nummers "So What", "Freddie Freeloader" en "Blue in Green" opgenomen, en op 22 april de nummers "All Blues" en "Flamenco Sketches" voor de achterkant van de lp. De productie was in handen van Teo Macero - die Davis' vorige twee lp's had geproduceerd - en van Irving Townsend. Miles Davis riep zoals hij gewoon was de sessiemuzikanten op zonder voorafgaande repetities en zonder dat ze een idee hadden wat ze zouden opnemen. Een en ander staat beschreven in de originele liner notes van pianist Bill Evans. Hij vermeldt dat Davis de bandleden wat schetsen van toonladders en melodielijnen toestopte om daarop dan te improviseren. De resultaten waren ondanks de geringe voorbereiding indrukwekkend, hoewel de hardnekkige legende dat het hele album in één keer werd opgenomen onwaar is. Alleen 'Flamenco Sketches' leverde reeds bij de eerste take een volledige opname op. De totstandkoming van dit album, de voorgeschiedenis ervan en de meewerkende musici worden uitvoerig beschreven in een boek van Ashley Kahn (Kind Of Blue, The Making of the Miles Davis Masterpiece).

Kind of Blue is a studio album by the American jazz trumpeter and composer Miles Davis. It was released on August 17, 1959, by Columbia Records. For the recording, Davis led a sextet featuring saxophonists John Coltrane and Julian "Cannonball" Adderley, pianist Bill Evans, bassist Paul Chambers, and drummer Jimmy Cobb, with new band pianist Wynton Kelly replacing Evans on one track, "Freddie Freeloader". The album was recorded in two sessions on March 2 and April 22, 1959, at Columbia's 30th Street Studio in New York City.

Influenced in part by Evans, who had been a member of the ensemble in 1958 and was called back for this album, Davis departed further from his early hard bop style in favor of greater experimentation with musical modes, as on the title track of his previous album, Milestones (1958). Basing Kind of Blue entirely on modality, he gave each performer a set of scales that encompassed the parameters of their improvisation and style and consequently more creative freedom with melodies; Coltrane later expanded on this modal approach in his own solo career.

Kind of Blue is regarded by many critics as Davis's masterpiece, the greatest jazz album ever recorded, and one of the greatest albums of all time. Its impact on music, including jazz, rock, and classical genres, has led writers to also deem it one of the most influential albums ever made. The album was one of fifty recordings chosen in 2002 by the Library of Congress for the inaugural year of the National Recording Registry, being deemed "culturally, historically, or aesthetically significant". In 2003, it was ranked number 12 on Rolling Stone magazine's list of the "500 Greatest Albums of All Time", repositioned to number 31 in the 2020 revision. In 2019, Kind of Blue was certified 5× Platinum by the Recording Industry Association of America (RIAA) for shipments of at least five million copies in the United States.