tijdloze.rocks

Mr. Blue Sky is een single van de Britse rockgroep Electric Light Orchestra uit 1978.

Het nummer is geschreven door Jeff Lynne tijdens een verblijf in Bassins, Zwitserland. Het was al twee weken tijd miserabel weer toen ineens de lucht openbrak en de zon tevoorschijn kwam. Mr. Blue Sky is de afsluiting van het zevende studioalbum elpeekant 3 van de dubbelelpee Out of the blue, die geheel in het teken staat van Concerto for a rainy day. Mr. Blue Sky bestaat uit twee gedeeltes: het daadwerkelijke lied en een instrumentaal coda als afsluiting van het lied en het Concerto. Er wordt in het nummer veelal gebruikgemaakt van de vocoder die soms niet duidelijk laat horen wat gezongen wordt (meestal wordt er de titel gezongen). Een jarenlang misverstand omtrent de slotwoorden werd opgelost door Jeff Lynne en Richard Tandy (zijn rechterhand in de band) zelf. Er wordt niet gezongen "Mr. Blue Sky", maar "Please turn me over". Dat laatste had betrekking op het feit dat de elpee omgedraaid moest worden na de track, om de rest van de nummers af te spelen.

De plaat haalde met B-kant One summer dream over de gehele wereld successen en werd daarom regelmatig gecoverd of voor andere doeleinden gebruikt. Zo gebruikt de Britse voetbalclub Birmingham City FC het als opening bij elke thuiswedstrijd ter ere van Jeff Lynne, supporter van dat elftal en vriend van hun voormalige speler Trevor Francis.

"Mr. Blue Sky" is a song by the Electric Light Orchestra (ELO), featured on the band's seventh studio album Out of the Blue (1977). Written and produced by frontman Jeff Lynne, the song forms the fourth and final track of the "Concerto for a Rainy Day" suite on side three of the original double album. "Mr. Blue Sky" was the second single to be taken from Out of the Blue, peaking at number 6 in the UK Singles Chart and number 35 in the US Billboard Charts.

Promotional copies were released on blue vinyl, like the album from which the single was issued. Due to its popularity and frequent use in multiple television shows and movies, it has sometimes been described as the band's signature song.