tijdloze.rocks

Sunday Bloody Sunday is de derde single van het U2 album War uit 1983. Het is een van U2’s meest politiekgerichte nummers. De tekst van het nummer beschrijft de situatie van de problemen in Noord-Ierland. Terwijl dit nummer uitsluitend op single werd uitgebracht in Nederland, België en Duitsland, werd in alle overige landen het nummer Two Hearts Beat As One op single uitgebracht.

In Nederland was de liveversie van deze plaat op vrijdag 13 september 1985 Veronica Alarmschijf op Hilversum 3 en werd een gigantische hit. De plaat bereikte de 3e positie in zowel de Nederlandse Top 40 als de Nationale Hitparade en de 4e positie in de TROS Top 50. In de Europese hitlijst op Hilversum 3, de TROS Europarade, werd de 34e positie bereikt.

In België bereikte de plaat de 11e positie in de Vlaamse Ultratop 50 en de 17e positie in de Vlaamse Radio 2 Top 30.

Sinds de allereerste editie in december 1999, staat de plaat steevast genoteerd in de hogere regionen van de Top 2000 van de Nederlandse publieke radiozender NPO Radio 2, met als hoogste notering tot nu toe een 13e positie in 2000.

"Sunday Bloody Sunday" is a song by Irish rock band U2. It is the opening track from their 1983 album War and was released as the album's third single on 21 March 1983 in the Netherlands and West Germany. "Sunday Bloody Sunday" is noted for its militaristic drumbeat, harsh guitar, and melodic harmonies. One of U2's most overtly political songs, its lyrics describe the horror felt by an observer of the Troubles in Northern Ireland, mainly focusing on the 1972 Bloody Sunday incident in Derry where British troops shot and killed unarmed civil rights protesters. Along with "New Year's Day", the song helped U2 reach a wider listening audience. It was generally well received by critics on the album's release.

The song has remained a staple of U2's live concerts. During its earliest performances, the song created controversy. Lead singer Bono reasserted the song's anti-sectarian-violence message to his audience for many years. Today, it is considered one of U2's signature songs, and is one of the band's most performed tracks. Critics rate it among the best political protest songs, and it has been covered by over a dozen artists. In 2004, it was ranked 268th on Rolling Stone's list of "The 500 Greatest Songs of All Time".